mei 2025
Alpenstraße
The Old Veteran
Solo motor tour
Een onvergetelijke motortocht over de Deutsche Alpenstrasse
Een motortocht door de Duitse Alpen is een ervaring om nooit te vergeten. Prachtige uitzichten, schilderachtige dorpjes, glinsterende meren en indrukwekkende berglandschappen vormen het decor van deze meerdaagse reis. Een van de meest iconische routes die je door dit adembenemende gebied voert, is de Deutsche Alpenstrasse – een van de oudste en meest geliefde vakantieroutes van Duitsland.
Wat is de Deutsche Alpenstrasse?
De Deutsche Alpenstrasse is een circa 450 kilometer lange panoramische route langs de Duitse zijde van de Alpen. De weg slingert zich door het zuiden van Beieren en voert je langs bekende en karakteristieke plaatsen zoals Berchtesgaden, Oberaudorf, Lindau am Bodensee, Füssen, Schliersee, Tegernsee en Oberammergau.
De route is ideaal voor een motorreis van vijf tot negen dagen, afhankelijk van het tempo dat je aanhoudt. Voor wie optimaal wil genieten, wordt aangeraden om minimaal vijf dagen uit te trekken. Hiermee heb je voldoende tijd om onderweg te stoppen, van de uitzichten te genieten en de cultuur op te snuiven. Verleng je reis gerust met extra overnachtingen, zodat je te voet de omgeving kunt verkennen of simpelweg even tot rust kunt komen.
De oudste roadtrip van Duitsland
De Deutsche Alpenstrasse mag met recht een klassieker worden genoemd. In 1858 werd de route al beschreven in een reisverslag van de Beierse koning Maximiliaan II. Hoewel hij de tocht uiteraard nog niet per auto of motor maakte, wist hij de schoonheid van deze regio al treffend te omschrijven.
In de jaren twintig van de vorige eeuw werd het idee van een officiële panoramaroute steeds populairder. Een Beierse arts riep destijds uit: ‘De Beierse Alpen, van Lindau tot Berchtesgaden, zijn van zo’n ongekende schoonheid dat iedere reiziger ze minstens eenmaal in zijn leven zou moeten ervaren.’
Pas in de jaren zestig werd de volledige route verhard en daarmee geschikt voor gemotoriseerd verkeer. Sindsdien is de Deutsche Alpenstrasse uitgegroeid tot een geliefde reisbestemming voor avontuurlijke motorrijders, natuurliefhebbers en cultuursnuivers van over de hele wereld.
Bijna klaar voor vertrek
De motor staat er bijna helemaal klaar voor. Hij is grotendeels beladen, voorzien van verse olie in de voorvork en uitgerust met nieuwe banden – klaar voor vele kilometers avontuur. Alles is in gereedheid gebracht voor een lange, onvergetelijke tocht.
De route begint richting Trier, loopt verder naar de Bodensee en voert vervolgens via de schilderachtige Deutsche Alpenstraße zuidwaarts. Wat daarna volgt, blijft nog open – de vrijheid bepaalt de weg.
Op maandagochtend vertrek ik vroeg. Het eerste traject gaat via de grote weg richting Maastricht, waarna ik overschakel op de rustige binnendoorwegen om volop te kunnen genieten van het landschap en de omgeving. Overnachten doe ik bij voorkeur op kleinschalige campings, en waar het mogelijk is, kies ik voor het pure gevoel van wildkamperen.
De reis is bijna begonnen – de voorpret is voelbaar, de vrijheid lonkt.
Van huis tot Trier
Vanmorgen vroeg vertrokken – de motor startte zonder aarzeling en de eerste kilometers voelden meteen goed. Met de cruisecontrol strak ingesteld rolde ik moeiteloos de eerste driehonderddertig kilometer weg. Ondanks mijn zorgen over de mogelijke drukte onderweg, viel het verkeer gelukkig alleszins mee.
Na Maastricht koos ik bewust voor de binnendoorwegen. Bij Margraten stak ik de grens over naar België, waar de wegen, zoals verwacht, niet van de beste kwaliteit waren – maar de goedkopere benzine maakte veel goed. Naarmate het asfalt beter werd, kreeg ik het vermoeden dat ik ongemerkt Duitsland was binnengereden. Waar precies, weet ik niet, en eigenlijk doet het er ook niet toe. Het rijden was geweldig – bochtige wegen, glooiende heuvels, en dat heerlijke gevoel van vrijheid.
Trier zelf bleek een uitdaging: een wirwar van omleidingen, bouwplaatsen en druk verkeer.
Na wat omzwervingen vond ik uiteindelijk een camping aan het water. Niet duur, prima voor een nacht – al ligt hij onder een spoorlijn en naast een vrij drukke weg. Toch heeft het iets charmants: het geluid van passerende treinen en kabbelend water op de achtergrond vormt een onverwachte mix van rust en rumoer. Morgen staat een kortere rit op de planning, maar de route belooft des te mooier te worden. De bergen lonken, en met de motor in topvorm kan het avontuur echt beginnen.
Terwijl de avond valt en de zon langzaam achter de heuvels zakt, hoor ik in de verte het ritme van voorbijrazende treinen. Het water naast de tent glinstert zacht in het laatste licht. De motor staat afgekoeld, klaar voor morgen. Ik voel die vertrouwde mix van vermoeidheid en voldoening – het besef dat de reis nu echt begonnen is. Geen planning meer, geen haast, alleen de weg die zich voor me uitstrekt. Morgen zie ik wel waar ik uitkom.
Dag vol bochten, bergen en motorplezier
Vandaag was zo’n dag waarop alles klopte. De motor bromde tevreden, de lucht was helder, en de route — een aaneenschakeling van kleine kronkelwegen — leek speciaal voor motorrijders gemaakt. Bocht na bocht, heuvel op, heuvel af… precies wat het rijden door Zuid-Duitsland zo mooi maakt.
Morgen trek ik verder naar Lindau aan de Bodensee. Daar blijf ik een extra dag. Niet alleen omdat het er volgens velen prachtig is, maar ook om een dag regen uit te zitten. De voorspellingen zijn niet al te best, dus het regenpak ligt al boven op de tas — klaar voor gebruik.
Wat me blijft verbazen: de benzineprijzen hier zijn zomaar 40 tot 50 cent lager dan bij ons. Zelfde Europa, maar een flink verschil in de portemonnee.
Eigenlijk had vandaag een natte dag moeten worden. De voorspelling sprak van “Spaans weer” — veel regen dus. Maar niets van dat alles! De zon liet zich geregeld zien, de temperatuur was perfect, en het asfalt droog. In mijn boek zijn er eigenlijk maar twee soorten motorweer: goed motorweer en heel goed motorweer. Vandaag was duidelijk van die laatste soort.
De rit voerde me door het Zwarte Woud, een gebied dat zijn naam alle eer aandoet. Donkere bossen, steile hellingen, en oneindig veel bochten die je blijven uitdagen. Het is een waar paradijs voor motorrijders — elke kilometer opnieuw.
Tegen de avond werd de lucht langzaam dreigend. Net op tijd had ik mijn tent opgezet; amper een minuut later barstte de regen los. Terwijl de druppels op het tentdoek tikten, voelde het alsof de dag zichzelf netjes afrondde.
Morgen zien we wel wat het wordt — misschien een dagje cultuur in Lindau, misschien gewoon een beetje uitrusten. Wat er ook komt, vandaag was een fantastische dag op de motor.
Natte sneeuw en gesloten passen – een frisse dag op de Alpenstrasse
Vandaag kan ik het kort houden. De dag begon droog, maar dat heeft niet lang geduurd. Al snel sloegen de eerste druppels over in natte sneeuw – van die koude, doordringende regen waar geen enkel regenpak echt tegen bestand is. Het was fris, grauw, en de wolken hingen zo laag dat de bergen soms helemaal verdwenen.
Ik reed vandaag over de Deutsche Alpenstrasse, een route die bekendstaat als een van de mooiste wegen van Duitsland. Maar eerlijk gezegd vond ik de rit van gisteren indrukwekkender. Dat ligt deels aan het weer, maar ook aan het feit dat een van de passen boven de duizend meter was afgesloten vanwege sneeuwval. Daardoor moest ik een stuk omrijden via doorgaande wegen, minder spectaculair maar noodzakelijk.
Gelukkig zaten er nog genoeg mooie stukken tussen – kronkelende bergwegen, met af en toe een uitzicht dat zelfs door de mist heen adembenemend was. Die momenten heb ik allemaal op film, om later nog eens rustig van te genieten. Morgen volgt het tweede deel van de Alpenstrasse, en dat schijnt het mooiste stuk te zijn. Hopelijk laat het weer zich dan iets vriendelijker zien.
Voor nu zit ik binnen, opgewarmd bij de kachel, met buiten de regen die gestaag op het dak tikt. Het voelt een beetje alsof ik in een grote regenton zit – maar eerlijk is eerlijk, na zo’n dag klinkt dat knusse tikken bijna rustgevend.
Dubbel genaaid en half bevroren – afscheid van de Alpenstrasse
Een goed plan is er om onderweg te veranderen. Zo ook mijn plan om de Deutsche Alpenstrasse helemaal uit te rijden. Maar voor ik daarover begin, eerst even mijn “goedkope hut-ervaring”.
De hut was simpel, droog en warm – alles wat een motorrijder nodig heeft na een natte dag. En met €28,50 per persoon ook nog eens prima te doen… dacht ik. Tot bij het afrekenen bleek dat bedrag dus per persoon bedoeld te zijn, ook al was ik in m’n eentje. Twee keer €28,50 dus. “Dubbel genaaid zit beter,” zullen we maar zeggen.
Vanmorgen begon het droog, maar koud – 2 graden. De regen liet echter niet lang op zich wachten. Na een uurtje klaarde het op en kon het regenpak eindelijk uit. De eerste bergpas bleek helaas afgesloten vanwege sneeuwval boven de 1000 meter, dus moest ik omrijden. Niet veel later volgde opnieuw regen, en daarna zelfs natte sneeuw. En geloof me, dat is géén pretje op de motor.
Na wat wikken en wegen besloot ik de laatste 80 kilometer van de Alpenstrasse over te slaan en richting het noorden te rijden, richting Regensburg. Een wijs besluit, bleek later, want hier is het zomaar 20 graden warmer. Ik zit nu buiten voor mijn tent, in het avondzonnetje, met een glimlach – tevreden met de keuze.
En wat vind ik nu van de Alpenstrasse?
Het is een beetje als een parelketting: prachtige stukken worden aaneengeregen door lange, minder interessante verbindingswegen. De passen op en af zijn werkelijk schitterend, maar de stukken ertussen kunnen wat eentonig zijn.
Morgen gaat de reis verder naar Regensburg en Heidelberg, en daarna de Eifel in. De Alpen laat ik achter me – met koude vingers, maar warme herinneringen.
Kamikazereeën en naaktkampeerders – een lange dag in het zadel
Hoe het ging en hoe het was? Nou, de route was prima. Veel bochtige wegen vandaag, afgewisseld met af en toe een stukje gravel. Niet ideaal, maar goed te doen. Het soort rit waar je stuurhanden van beginnen te tintelen, maar je hoofd helemaal leeg raakt.
Onderweg opvallend veel wild gezien. Die borden met overstekende reeën, die we thuis vooral als waarschuwing zien? Hier nemen ze dat letterlijk. Twee keer schoten er reeën vlak voor de motor over — echte kamikazetypes. Ook veel kiekendieven gezien, met hun herkenbare V-staart. Een beetje als zwaluwen, maar dan ter grootte van een kip. Prachtig om te zien, zeker met het zonlicht op hun vleugels.
Het was een lange dag, vooral omdat campings hier dun gezaaid zijn. De eerste die ik tegenkwam lag mooi langs de route, maar had een nogal… apart concept: naakt kamperen. Dat leek me bij deze temperaturen geen goed idee.
De volgende camping, vijftig kilometer verder, bleek inmiddels alleen nog campers toe te laten. Pas na nog eens 42 kilometer vond ik eindelijk een plekje dat wél geschikt was voor tenten. Rustig, mooi gelegen, en een perfecte plek om even bij te komen na een iets te lange, maar prachtige stuurdag. Morgen wordt het een rustdag – er is regen voorspeld, en dat lijkt me een mooi excuus om even niet te rijden. Maandag zien we wel weer verder.
Van natte tent tot strak asfalt – op weg naar de Moezel
Vannacht viel er opnieuw flink wat regen. Niet echt een verrassing meer, maar altijd even balen als je ’s ochtends een doorweekte tent moet inpakken. Gelukkig was het bij het opstaan droog, en dat maakt het al een stuk beter. Een natte tent gaat gewoon mee — hoort erbij.
De eerste kilometers van de dag waren wat saai: lange stukken rechte weg, weinig bochten, en grijze luchten. Maar voorbij Heidelberg veranderde dat ineens. De weg werd levendiger, met mooie bochten, strak asfalt en af en toe een uitzicht dat je bijna doet vergeten hoe koud het was. Vooral het laatste stuk, de twee uur richting de Moezel, was prachtig. Het deed me denken aan de trajecten in Luxemburg — glooiende heuvels, slingerwegen tussen de wijngaarden en dat gevoel van eindeloze vrijheid dat je alleen op de motor ervaart.
Morgen heb ik een afspraakje in Schin op Geul. Tijd voor wat ontspanning — bad en sauna staan op het programma. Na al die kilometers door kou, regen en wind is dat precies wat ik nodig heb.
Einde van de rit – wind, kou en tevredenheid
De dag begon met een prachtige zonsopkomst. Zo’n moment waarop je denkt: dit wordt een mooie dag. Helaas bleek dat gevoel van korte duur. Al snel trok de wind aan — en niet zo’n beetje ook. Er stond zoveel zijwind dat het rijden af en toe meer werken dan genieten was. Daarbij kreeg ik het onbehagelijke gevoel dat er iets niet helemaal goed zat met de motor. Niets ernstigs, maar genoeg om alert te blijven. De thermometer kwam vandaag niet boven de 12 graden uit. Fris dus, erg fris. Volgens de voorspellingen zou het in de loop van de ochtend ook nog gaan regenen, maar gelukkig bleef dat uit. Kleine meevallers tellen ook.
Vanavond zit ik in een vaste behuizing met een bad — een luxe die na dagen kamperen extra lekker voelt. Terwijl buiten de wind nog steeds giert, heb ik besloten dat dit een goed moment is om een punt achter deze reis te zetten. Met de verwachte regen in de Ardennen de komende dagen is het mooi geweest.
Morgen rijd ik naar huis, via de grote weg. Cruise-control aan, handvat- en zadelverwarming op standje comfort, en gewoon lekker doorrollen. Het was een mooie tocht. Veel gezien, veel gereden, soms koud en nat, maar altijd de moeite waard. Later dit jaar misschien nog een rit — maar eerst gaan we er even op uit met de caravan. Daarna zien we wel weer waar de weg naartoe leidt.
Epiloog
Zo eindigt mijn motorreis van dit voorjaar — een tocht vol bochten, bergen, regenbuien en onverwachte momenten. Niet altijd gemakkelijk, soms ronduit koud en nat, maar juist daardoor onvergetelijk.
Elke dag bracht iets nieuws: kronkelwegen door het Zwarte Woud, sneeuw op de Alpenpassen, kamikazereeën langs de weg en avonden met tikken van regen op het tentdoek. Het was avontuur in zijn puurste vorm — vrijheid, frustratie en voldoening door elkaar.
De motor krijgt nu wat rust, net als ik. De volgende reis komt vanzelf, misschien later dit jaar, misschien volgend voorjaar. Want één ding is zeker: de zin om op pad te gaan verdwijnt nooit echt. Ze wacht gewoon geduldig tot het weer tijd is om de sleutel om te draaien.