Westerwald, Duitsland
2018
De reis is het doel
Voorwoord
Na een lange vergadering van wel tien minuten hebben J.G. en ik besloten om dit jaar opnieuw koers te zetten naar Boeles Place in het Duitse Westerwald. Vorig jaar beviel het ons uitstekend: de sfeer, de weggetjes, de omgeving, alles klopte. Bovendien liggen er nog genoeg ritten op ons te wachten die we toen niet hebben kunnen rijden.
Dit keer willen we vooral ten noorden van Heimborn op verkenning, met plannen om richting Winterberg en de Edersee te trekken. Kronkelende wegen, frisse lucht en onbekende dorpjes: precies waar we zin in hebben.
En zoals altijd: dit is het plan. En een goed plan is, zoals traditiegebied, altijd aan verandering onderhevig. Wie weet waar we uiteindelijk belanden. Dat is tenslotte het mooie van motorrijden: de weg bepaalt het avontuur.
De start naar Duitsland
Onderweg tijdens de koffiestop stuiten we op een monument, geen idee wat precies de achtergrond is, maar het staat er mooi bij en het is een prima excuus om even de benen te strekken. Met een slok koffie achter de kiezen stappen we weer op.
Net als vorig jaar rijden we tot aan de Duitse grens vooral via de grote wegen. Pas daarna laten we de snelwegen achter ons en schakelen we over op de route die de TomTom Rider van J.G. oplepelt. Uiteraard kiezen we weer voor de zogenaamde spannende routes, al pakken we dit keer de minst spannende variant, anders komen we nooit op onze eindbestemming. Voor nu volgen we dus voornamelijk de doorgaande wegen, al blijft het TomTom-gevoel van avontuur altijd aanwezig.
We doorkruisen Dortmund, een stad die toch altijd weer groter blijkt dan je verwacht wanneer je er met de motor doorheen laveert. Maar alles gaat vlot en we komen mooi op tijd aan in Heimborn. De afstand naar Boeles Place blijft een kleine 400 kilometer, maar het voelt elke keer een stukje korter wanneer het vooruitzicht zo goed is.
Bij aankomst worden we weer hartelijk ontvangen. De koffie staat al klaar en het eerste biertje is, zoals traditie, van de zaak. Na een warme rit smaakt dat beter dan welke Michelin-ster dan ook. We zetten onze tentjes op hetzelfde veldje als vorig jaar. In eerste instantie staan we er alleen, dus dit keer hebben we de luxe van een plekje helemaal vooraan.
De tweede dag – Naar de Edersee
Na een gezellige avond, waarin we onder het genot van een drankje de route voor vandaag hebben uitgestippeld, gaan we op pad richting de Edersee. De lucht is helder, de motoren staan te popelen en al snel duiken we een landschap in vol bochten, hellingen en mooie doorkijkjes. Kortom: precies zo’n route waar je als motorrijder blij van wordt.
Onderweg zien we dat ook Duitsland kampt met droogte. Velden die eigenlijk frisgroen zouden moeten zijn, kleuren gelig en dor. Maar zodra we bij de Edersee aankomen, wordt pas echt duidelijk hoe groot het probleem is. Het stuwmeer staat schrikbarend laag, slechts een schijntje van het normale waterpeil. Het niveau is zelfs zo laag dat de rondvaartboten al een tijd niet meer kunnen varen.
De Edersee zelf is een indrukwekkend stuwmeer van zo’n 27 kilometer lang, gelegen in de deelstaat Hessen. De dam die het meer afsluit werd gebouwd tussen 1908 en 1914 en ligt bij het plaatsje Waldeck. De rivier de Eder voedt het geheel.
De geschiedenis van deze plek is roeriger dan het rustige water doet vermoeden. In de nacht van 16 op 17 mei 1943 werd de stuwdam vernietigd tijdens Operatie Chastise, een Britse bomaanval. De gevolgen waren enorm: een vloedgolf van 6 tot 8 meter hoog raasde door de vallei en veroorzaakte tot 30 kilometer verderop grote verwoestingen.
Na een pauze bij de dam vervolgen wij onze route. We rijden een ronde om het meer en sturen vervolgens via een andere weg terug naar Heimborn. Onderweg maken we nog een klein uitstapje naar een museum (pje, pje), maar dat ziet er zo armoedig uit dat we besluiten onze euro’s in de zak te houden.
Ook de terugweg is weer de moeite waard. Net als de heenreis vol mooie bochten en afwisselende wegen. En eerlijk is eerlijk: met de huidige techniek van onze navigatie zijn we echt gezegend. Rijd je verkeerd? Geen probleem. De TomTom denkt sneller dan wij kunnen schakelen en plant direct een nieuwe route. Bocht na bocht na bocht, precies zoals we het graag hebben.
De derde dag – Een gedownloade route
Het plan: vandaag zouden we opnieuw naar het noorden rijden, richting Winterberg. Een goed plan, al zeggen we het zelf.
Maar wanneer we wakker worden, horen we het meteen: regen. En niet zo’n vriendelijk buitje, maar echte, gestaag neerplenzende regen. Geen ramp, eerst ontbijten en koffie. Zonder telefoon en internet komen we tegenwoordig niet ver, dus Buienradar wordt erbij gepakt. Daaruit blijkt dat het ten zuiden van ons snel droog wordt. Helaas is de richting die wij op wilden, het noorden, de hele ochtend nog nat.
Goede raad is soms wél goedkoop: dan draaien we het plan gewoon om. We gaan naar het zuiden. Dankzij mobiel internet is een nieuwe route zo binnen, dus uploaden we via MyDrive een mooie rit naar de TomTom. Wat een tijd om motorrijder te zijn.
We kiezen voor de Drie Gebergten Tour, zo’n 290 kilometer lang. Zodra de koffie op is en de regen wegtrekt, kunnen we vertrekken. De wegen zijn nog nat, dus rustig warm rijden. We sturen richting Dillenburg, waar de navigatie ons helaas even in de steek laat. Omleidingen zonder duidelijke aanwijzingen zijn een sport op zich. We krijgen in elk geval het kasteel van Dillenburg meerdere keren te zien, van alle kanten.
Gelukkig blijft dit het enige minpuntje van de route, want verder is hij absoluut een aanrader. Na het oversteken van de Rijn volgen de haarspeldbochten elkaar in rap tempo op: een waar Walhalla voor motorrijders. Later steken we ook de Moezel over en rijden we over de hellingen tussen de wijngaarden door. Een schitterend stuk van Duitsland dat nooit verveelt.
Het wordt een lange dag, maar wel één om in te lijsten. Wanneer we weer aankomen bij Boeles Place, zijn de voorbereidingen voor de barbecue al in volle gang. Inmiddels zijn er meer motorrijders gearriveerd, de meesten in het hotel. Slechts één motorrijder staat min of meer bij ons op het veld. Hij kondigt grappend aan dat hij zijn Harley om vier uur ’s nachts zal starten. Gelukkig blijft het bij een belofte, het enige dat hij ’s nachts start, is zijn gesnurk na wat biertjes te veel.